Odwieczne pytanie, jak zrecenzować książkę, by za wiele nie zdradzić z fabuły a jednocześnie zachęcić do czytania? Spróbuję od symbolicznego obrazu, który nieustannie towarzyszy mi po lekturze powieści Juliana Barnes’a. Człowiek z papierosem czekający z małą walizką przed windą w środku nocy. Za ścianą korytarza, w mieszkaniu, śpi jego żona i mała córeczka.
Twoje życie wydaje się być całkiem normalne, lecz pewnego dnia znikasz w czeluściach własnego umysłu, nie wiedząc jak się wydostać. Przemierzasz zakamarki swojej psychiki próbując zrozumieć samego siebie…
Owen Suskind do trzeciego roku życia rozwijał się jak zwyczajny chłopiec. Po przeprowadzce w nowe miejsce nagle przestał mówić. Diagnoza - autyzm. Rodzice chłopca podjęli wieloletnią, heroiczną walkę o każdy nowy dzień, o każde nowe słowo. Ogromną rolę w życiu Owena i jego bliskich odegrały bajki i filmy wytwórni The Walt Disney Company, które chłopiec oglądał wielokrotnie. Filmowi bohaterowie byli dla Owena najlepszymi przyjaciółmi, dzięki nim mógł się rozwijać, dawali mu wsparcie, dialogi stanowiły swego rodzaju przestrzeń komunikacyjną.
Przyznam się od razu, że kocham miłością wielką książkową serię o Puciu nie mniej niż moja 20-miesięczna córka, która zaczyna i kończy dzień przeglądając obrazki z życia sympatycznego bohatera i jego rodzinki. Powodów jest mnóstwo, ale napiszę o najważniejszych.
Zastanawialiście się kiedyś, czy potraficie pobyć w samotności dłużej niż 24 godziny?
Wraz z rozwojem technicznym lawinowo narasta ciągła wymiana informacji pomiędzy ludźmi. Sięgamy po swoje telefony średnio co 15 minut, sprawdzając, czy świat zewnętrzny o nas nie zapomniał, a on niestrudzenie dopomina się o naszą uwagę wysyłając nowe powiadomienia, wyskakujące komunikaty i nowe posty na portalach społecznościowych. Internet Wszechrzeczy zabiera nam cenny czas, który moglibyśmy poświęcić kształtowaniu samych siebie. Z drugiej strony, jako osoby społeczne potrzebujemy atencji, dzielenia się naszym życiem z innymi ludźmi, potrzebujemy iskania.
Opowiadania, opowieści, historie. Krótkie, dłuższe, ale wszystkie intrygujące, ciekawe, zapadające w pamięć. Idealne, by uciec od codziennej rzeczywistości i zatopić się w niepojętym literackim świecie.
Bizarre oznacza dziwny, śmieszny, niezwykły. I rzeczywiście, każde z 10 opowiadań Olgi Tokarczuk zaskakuje innością, odmiennością, objawiającą się nie tylko treścią, ale i stylem pisania, snucia opowieści.
Żyjemy w epoce uzależnień. Obsesyjnie sprawdzamy, czy pojawiła się nowa wiadomość w naszej skrzynce mailowej, wpis na Facebooku albo polubienie na Instagramie. Godzinami oglądamy kolejne odcinki seriali i filmiki na YouTubie.1
W 2018 roku obchodziliśmy stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości, a tym samym stulecie odzyskania praw wyborczych kobiet w Polsce. Historia kobiet na ziemiach polskich jest nad wyraz obszerna i zawikłana, jednak bardzo rozproszona. Jako dyscyplina naukowa zrodziła się dopiero w XX wieku.
Kraków to piękne, zabytkowe miasto, ale trudno zachwycać się jego urokiem, kiedy przydarzają ci się same nieszczęścia… Przyjaciele z Olsztyna, Kama, Zuza, Krzysiek i Wojtek, przyjechali do Krakowa wraz z dziadkiem Kamili - Jankiem. Planowali poznać miasto królów, zwiedzić Wawel, nakarmić gołębie, posmakować słynnych krakowskich zapiekanek i obwarzanków oraz posłuchać hejnału z wieży mariackiej. Wieczorem mieli zamiar udać się na przyjęcie urodzinowe przyjaciela dziadka.
Nikt w rodzinie nie zasługuje na przemoc (…). Przemoc upokarza, powoduje cierpienie i nieobliczalne szkody, rodzi nienawiść i pragnienie odwetu, tworzy błędne koło w stosunkach międzyludzkich i wcześniej czy później odbija się negatywnie1.
Problem przemocy w rodzinie jest powszechnie znany, ale nadal stanowi temat tabu. Ofiary przemocy (nie tylko dzieci i kobiety, ale także mężczyźni) często nie mają możliwości podjęcia walki z oprawcą, dlatego tak ważne jest, aby mówić głośno o zjawisku agresji i znęcania się nad bliskimi.
Zapewne niejeden z Was będąc dzieckiem marzył, aby jego ulubione zabawki stały się prawdziwe. Chcieliśmy pogalopować w dal na koniku na biegunach i tulić do snu kudłatego, a nie pluszowego misia. Pragnęliśmy zatrzymać przy sobie nasze zabawki na zawsze i nie wyobrażaliśmy sobie, aby mogło ich zabraknąć.
Opowiadanie Margery Williams „Aksamitny królik czyli jak zabawki stają się Prawdziwe” doskonale odzwierciedla dziecięce marzenia o Prawdziwym przyjacielu.
Pewien grubiutki i puchaty Aksamitny Królik zapragnął aby ktoś go pokochał całym sercem, dzięki czemu mógłby stać się Prawdziwym Królikiem. To marzenie było jednak trudne do zrealizowania, ponieważ w pokoju Chłopca, w którym mieszkał Królik, było wiele ciekawych i nowoczesnych zabawek.
Strona 1 z 3
Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka im. Hugona Kołłątaja w Krakowie
al. F. Focha 39, Kraków 30-119
nr konta: 39 1020 4900 0000 8502 3122 7919
sekretariat@pbw.edu.pl
Telefon: 12 421 10 98
Fax: 12 421 10 98
