Zachęcamy do zapoznania się z recenzjami wybranych artykułów z prasy pedagogicznej.
Czytelnicy mogą składać zamówienia na bezpłatne skany artykułów z czasopism, które będą realizowane w miarę możliwości na bieżąco lub w kolejnym dniu roboczym - w zależności od ilości zamówień. Zamówienia wraz z numerem karty czytelnika należy przesyłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
Język niemiecki w śpiewie : ćwiczenie wymowy scenicznej a glottodydaktyka / Aleksandra Arndt // Języki Obce w Szkole. - 2024, nr 1, s. 33-44.
Opanować język angielski, niemiecki, włoski… śpiewająco! To marzenie każdego zmagającego się z przyswajaniem języka obcego.
W najnowszym numerze kwartalnika Języki Obce w Szkole natrafimy na artykuł, który opowiada o nauce języka niemieckiego śpiewająco..., ale w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Artykulacja, perfekcyjna wymowa to jeden z elementów składających się na sztukę obcojęzycznej komunikacji. Aspekt fonetyczny ma szczególne znaczenie dla osiągniecia swobody językowej, właściwej interpretacji wypowiadanego tekstu i jest istotny nie tylko dla osób występujących na scenie. Autorka artykułu Aleksandra Arndt jest szczególnie predysponowana do tego, by w nauczaniu języka wykorzystywać muzykę, jest bowiem jednocześnie nauczycielką języka niemieckiego i śpiewu solowego w Państwowym Zespole Szkół Muzycznych im. Artura Rubinsteina w Bydgoszczy.
W artykule znajdziemy przykłady ćwiczeń poprawiających artykulację wybranych głosek, wskazówki metodyczne do pracy z utworami poetyckimi, tekstami pieśni i piosenek. Zamieszczono także gotowy scenariusz lekcji języka niemieckiego, który można wykorzystać w pracy z uczniami różnych poziomów edukacyjnych, dokonując odpowiedniej modyfikacji. Wprowadzenie do procesu dydaktycznego elementów wymowy scenicznej, praca z utworami muzycznymi, angażowanie emocji i obecność humoru pomagają uczniom lepiej przyswoić nowy materiał, korzystnie wpływają na ich motywację, są okazją do ćwiczenia różnorodnych kompetencji językowych. Autorka ma świadomość, że
praca nad fonetyką języka obcego stawia przed nauczycielem wiele wyzwań. Wymaga zaangażowania, kreatywności, zdolności dopasowywania ćwiczeń, sposobu i metod do warunków i psychiki słuchaczy. Do tego potrzebne są umiejętności psychologiczne, aktorskie, wokalne, czasami nawet kabaretowe.
Ale warto! Nagrodą jest nie tylko satysfakcja nauczyciela, ale także uczniów.
BM
Królewiec i Prusy Wschodnie - Mówią Wieki. - 2024, nr 4.
Szanowni Czytelnicy, kwietniowy magazyn historyczny Mówią Wieki zawiera wiele interesujących artykułów poświęconych dziejom Prus Wschodnich. Co to takiego Prusy Wschodnie? Mało kto wie, dlatego zachęcam, by zgłębić ten temat i sięgnąć po lekturę czasopisma. Prusy, Królewiec i mieszkańcy całego regionu na przestrzeni wieków przechodziły różne - nierzadko burzliwe - koleje losu. Nazwa „Prusy” wywodzi się od podbitych przez zakon krzyżacki ziem zamieszkanych przez plemiona Prusów. Tereny te przez 300 lat były lennem władców Polski.
Na początek warto przeczytać tekst „Królewiec w średniowieczu i nowożytności” Tomasza Bohuna. Autor opowiada o dziejach miasta powstałego nad rzeką Pregołą, które przez 300 lat było związane z Rzeczpospolitą, o tym jak rozwijało się miasto Immanuela Kanta i jakie miało znaczenie dla Polski.
Pozostając nadal w Królewcu - z artykułu Andrzeja Korytko „Uniwersytet królewiecki w pierwszym stuleciu istnienia” dowiemy się jak ważnym ośrodkiem akademickim była „Albertyna”, że studiował tam m.in. Jan Kochanowski i poznamy wiele innych faktów i ciekawostek z historii uczelni.
Nowożytne dzieje tych terenów są równie ciekawe. Określenie „Prusy Wschodnie” zaczęło funkcjonować bowiem w XVIII wieku. Ten zróżnicowany etnicznie i kulturowo region przeszedł niełatwe losy podczas rozbiorów Polski, a polityka germanizacyjna odcisnęła piętno na życiu mieszkańców. O trudnych losach Prus Wschodnich po I wojnie światowej oraz o kształtowaniu się granicy polsko-niemieckiej pisze Stefan Thierfelder w artykule „Ruch ojczyźniany”.
Czasy II wojny światowej i powojenne dzieje Królewca opisuje Radosław Gross. Miasto, które było ośrodkiem gospodarczym i kulturalnym, mającym od stuleci związki polityczne oraz naukowe z Polską, po 1945 roku znalazło się w orbicie wpływów sowieckich. Nowy rozdział w historii miasta i regionu został ukazany w tekście „Koniec niemieckiego Królewca: jak stworzono obwód kaliningradzki”.
Na zakończenie spotkania z czasopismem Mówią Wieki, proponuję obejrzeć fotografie ilustrujące artykuł „Ocalona na negatywach” autorstwa Konrada Nawrockiego. Jest to opis wystawy „Atlantyda Północy” zorganizowanej w Olsztynie w 1993 roku. Zaprezentowano na niej 517 wybranych fotografii z kolekcji obejmującej Prusy Wschodnie. Może oglądając mały wycinek tej wystawy, patrząc na „królewieckie negatywy” przeniesiemy się do miejsc, które zmienił upływ czasu i historia... Pamiętając, że to my ją tworzymy!
MSz
Metody wizualizacji 3D i ich biofizyczne podstawy / Stanisław Bednarek // Fizyka w Szkole. - 2024, nr 2, s. 36-41.
W jaki sposób przedstawić trójwymiarowy obiekt na płaszczyźnie, tak by jego obraz zachował najwięcej informacji o tym obiekcie i jak najwierniej z płaskich obrazów odtworzyć ten trójwymiarowy obiekt?
Detal, rzeźba, układ terenu, projekt niebanalnego przedmiotu - tych rzeczy wziąć z sobą nie możemy lub jeszcze ich nie ma, a chcielibyśmy w najbardziej realny sposób przedstawić je innym dla współzachwytu, czy też akceptacji projektu. Płaski rysunek czy fotografia nie odwzorują w pełni tego co widzieliśmy sami…
Jak widzimy „przestrzennie”?
Na wstępie autor opisuje mechanizm powstawania widzenia trójwymiarowego przez sprawną współpracę gałek ocznych (oddalonych od siebie o około 7 centymetrów) i ośrodków wzrokowych, zlokalizowanych w płatach potylicznych kory mózgowej człowieka. W dalszej części opisuje różne sposoby „szyfrowania” informacji o przedmiotach trójwymiarowych w zapisie na dwuwymiarowej przestrzeni.
Pierwszym z nich jest rzutowanie prostokątne stosowane w rysunku technicznym. Wymaga znajomości konwencji i wyobraźni przestrzennej. Odbiorca nie widzi obiektu, lecz „składa” go sobie w wyobraźni z poszczególnych rzutów. Profesjonaliści radzą sobie ze skomplikowanymi obiektami, laicy - raczej z najprostszymi, jak sześcian czy prostopadłościan. Rzutowanie ukośne równoległe jest łatwiejsze w interpretacji, a odwzorowanie perspektywicznie zbieżne często znajduje zastosowanie w dziełach malarskich.
Powyższe metody uruchamiają u odbiorcy wyobraźnię, kolejne będą już oszukiwać jego wzrok i umysł.
Metoda anaglifów - to dwa rzuty perspektywiczne lub dwie fotografie przedstawiające na jednej płaszczyźnie ten sam obiekt, wykonane z dwóch punktów widzenia, oddalonych od siebie o około 7 centymetrów. Jeden wykonany przy oświetleniu niebieskim, drugi czerwonym. Odbiorca zakłada okulary z jednym szkłem niebieskim drugim czerwonym, a oczy i ośrodki wzroku - dzięki filtrującemu działaniu szkieł - scalają te obrazy w jeden, pozornie trójwymiarowy. Niestety z powodu słabej selektywności filtrów, kolorystyka obiektu zostaje zaburzona i przekłamana.
Podobna technika z użyciem światła spolaryzowanego daje lepsze efekty, umożliwiając tworzenie także filmów „trójwymiarowych”. Korzystać z niej można przy użyciu rzutników, monitorów, także wideo okulary Google bazują na tej technologii.
Najciekawszą jest z pewnością metoda holograficzna, nie ma tu oszukiwania wzroku i umysłu bo obraz jest przestrzenny, można wokół niego chodzić zmieniając punkt widzenia, ale o niej już…
więcej i jaśniej w lekturze artykułu...
poleca
JA
Rozwijanie kompetencji życiowych dzieci w środowisku szkolnym w świetle Pozytywnej Dyscypliny / Karolina Goszczyńska // Język Polski w Szkole Podstawowej. - 2023/2024, nr 2, s. 37-52.
Najnowszy numer czasopisma Język Polski w Szkole Podstawowej prezentuje zestaw artykułów skupionych wokół tematu „Psychologia w przestrzeni szkoły”. Spośród nich na szczególną uwagę zasługuje publikacja autorstwa Karoliny Goszczyńskiej, psycholożki, pedagożki, nauczycielki wychowania przedszkolnego i edukacji wczesnoszkolnej, która specjalizuje się w propagowaniu nurtu zwanego Pozytywną Dyscypliną.
Autorką tej koncepcji wychowania, która pojawiła się się w latach 80. XX wieku, jest Jane Nelsen (książka „Pozytywna dyscyplina”). J. Nelsen zaczerpnęła inspiracje z prac m.in. Alfreda Adlera i Rudolfa Dreikursa. Idee streszczające to podejście do wychowania dzieci można wyrazić w kilku najważniejszych punktach:
- życzliwy, a jednocześnie stanowczy dorosły,
- koncentracja na rozwiązaniach, a nie na szukaniu winnych,
- błędy są okazją do nauki,
- szacunek do siebie i do innych,
- poczucie wspólnoty, odpowiedzialności,
- angażowanie dzieci w rozwiązywanie problemów, co daje poczucie sprawstwa,
- zachęcanie do stawiania pytań,
- odrzucenie systemu kar i nagród.
Autorka artykułu udowadnia aktualność i przydatność koncepcji Pozytywnej Dyscypliny, widząc w niej potencjał dla działań wychowawczych prowadzących do kształtowania kompetencji życiowych dzieci, szczególnie tych w młodszym wieku szkolnym. Jako kompetencje życiowe rozumie „umiejętność regulacji emocji, pozytywny obraz siebie, zdolność budowania relacji, poczucie odpowiedzialności, dawanie sobie prawa do popełniania błędów”. Podkreśla, że wbrew popularnemu przekonaniu - „szkoła uczy, a rodzina wychowuje” - warto zwracać uwagę i pracować nad kształtowaniem u wychowanków kompetencji społeczno-emocjonalnych. Artykuł adresowany jest szczególnie do pedagogów i wychowawców, zawiera szereg wskazówek i praktycznych porad, które mogą ułatwić codzienną pracę pedagogiczną. Kształtowane od wczesnego dzieciństwa, zarówno w domu, jak i w szkole - kompetencje życiowe będą potrzebne naszym wychowankom nie tylko tu i teraz, ale i w ciągu całego życia, będą warunkować jego jakość i pomagać w stawianiu czoła kolejnym wyzwaniom, jakie przyniesie przyszłość.
MŚ
